Park w Turetogrodzie

[Mikołaj Teodor Zienewski]

Bardzo dobrze!

[Tadeusz Niemnowski]

Czy wszyscy widzą temat ćwiczeń wojskowych?

[Mikołaj Teodor Zienewski]

Temat jest w dziale tylko dla obywateli.

[Władysław Zarzecki]

Wieczorem, po zakończeniu dzisiejszej części sesji Rady Narodowej, jeden z przechodniów zauważył Władysława Zarzeckiego siedzącego na ławce w turetogrodzkim parku, nieopodal latarni tworzącej pośród panującego półmroku obejmującą ją wyspę światła. Powracający najwyraźniej z posiedzenia Zarzecki wyjął niewielkiej grubości plik dokumentów, a także czysty arkusz papieru ze swej czarnej teczki, po czym zaczął notować coś na nim piórem maczanym w postawionym obok czarnym inkauście.

[Maurycy Folkwarewicz]

Do siedzącego na ławce Władysława Zarzeckiego podszedł elegancko ubrany mężczyzna.
- Dobry wieczór - powiedział, zdejmując cylinder. - Nazywam się Maurycy Folkwarewicz. Czy to nie pan stoi za jakże oświeconymi postulatami reformy naszego kraju?

[Władysław Zarzecki]

— Dobry wieczór! Władysław Zarzecki, miło mi Pana poznać. Po części rzeczywiście jest tak, jak Pan mówi, wszak to ja kieruję partią synarchistów i odpowiadam za intelektualne podstawy jej ideologii. Ale po części też kto inny — wszak do naszej organizacji wstępuje z dnia na dzień coraz więcej zwolenników, a jej ambicją jest stanie się ostatecznie ruchem masowym. Czyżby zainteresowała Pana treść naszej broszury politycznej?

[Maurycy Folkwarewicz]

- Miło mi Pana poznać. - Maurycy siada obok. - Bardzo zainteresowała mnie broszura. Tylko czy siła woli narodu będzie w stanie skruszyć twardą skalę Tureckiej arystokracji?

[Elżbieta Zienewska]

W stronę ławki, na której siedziało dwóch mężczyzn zbliżała się panna Elżbieta osłaniająca się białą koronkową parasolką od słońca. Wyraźnie zainteresowana rozmową zapytała:
- O czym to Panowie rozmawiają? - zapytała zainteresowana.

[Władysław Zarzecki]

— Jeśli kiedykolwiek będzie odpowiedni czas na zmiany, to teraz — odparł Zarzecki Folkwarewiczowi. — Kraj nie okrzepł jeszcze do końca po ostatnim kryzysie, a to daje pole do działania grupom ideologicznym pragnącym przemiany status quo. Jeśli jest Pan zainteresowany włączeniem się w to dzieło, ze swojej strony mogę zaproponować współpracę i zaprosić do naszej organizacji.

— Rozważamy materie polityczne, Mości Hrabino — odrzekł Zarzecki zauważywszy nową interlokutorkę, kłaniając się i składając pocałunek w rękę. — Tym bardziej jestem więc uradowany, że zaszczyciła nas swym towarzystwem tak znamienita prawodawczyni i inicjatorka reform.

[Maurycy Folkwarewicz]

- Witam serdecznie Piękną Panią Hrabinę. - Folkwarewicz ukłonił się dwornie. - Przyłączy się Hrabina do rozmowy? Właśnie chciałem złożyć deklarację mojego wsparcia dla idei zapoczątkowanych przez JE Zarzeckiego. Nie jestem może aż tak radykalnym postępowcem lecz wspieram zmiany i reformy. Niech i moje wstąpienie będzie sygnałem dla innych, że przyszedł czas.

[Elżbieta Zienewska]

- Czytałam pańską broszurę Panie Zarzecki. - odparła Hrabina
- Bardzo śmiałe tezy Pan stawia. Trafne to stwierdzenia, ale co się stanie ze wszystkimi arystokratami? Myślę, że nie spodoba im się to, o czym Pan głosi. - dodała jeszcze

[Władysław Zarzecki]

— Ci spośród arystokratów, którzy dowiodą, że naprawdę są aristoi, to jest najlepsi, nie mają powodów do obaw. Ich wpływ na rządy, obecnie znacznie ograniczony przez władzę monarszą, mógłby się nawet zwiększyć. Dawna arbitralna hierarchia zostałaby zastąpiona hierarchią naturalną, opartą na rzeczywistej, samoczynnie weryfikowanej różnicy kompetencji, wiedzy, zdolności i zasług.

[Władysław Zarzecki]

Czarna teczka Władysława Zarzeckiego zapełniała się coraz to nowymi dokumentami i zapisanymi arkuszami papieru. Z rzadka o tej porze przemykający parkowymi alejami przechodnie mieli okazję widzieć go znów na tej samej ławce, pieczołowicie segregującego arkusze zagadkowej treści i układającego je w przegródkach. Skończywszy wykonywanie tej czynności, miał już wstać i udać się na obiad do pobliskiej popularnej wśród polityków restauracji, szybko się rozejrzawszy zaniechał jednak nagle tego zamiaru i utkwił wzrok w jednym punkcie między drzewami, ewidentnie coś obserwując.