Pierwsze kroki w porcie Turetogrodu.

[Simon Prosciutto]

Punktualnie w południe do portu w Turetogrodzie zakotwiczył okręt pasażerski.

Simon Prosciutto stawiając pierwsze korki na lądzie, napawał się świeżym powietrzem. Klimat w Turetii jest zimniejszy od tego, w którym żył. Lekki powiew morskiej bryzy przyjemnie muskał jego twarz.
Pierwszym punktem w jego podróży będzie Hotel Ambasador w stolicy Królewstwa.

[Anna Maria Terpiłowska]

Witam pana serdecznie w Turetii.

[Elżbieta Zienewska]

Również witam w Królestwie Turetii.

[Władysław Zarzecki]

Dzień dobry, Turetia wita.

[Simon Prosciutto]

Simon był pozytywnie zaskoczony tak licznym gronem witających go obywateli Turetii.

Dziękuję Paniom i Panu za powitanie mojej skromnej osoby.

[Mikołaj Teodor Zienewski]

Dzień dobry Panie Simonie. Skąd Pan przybywa do Turetii? Chciałby zostać Pan obywatelem? Jeśli tak to zapraszam do wstąpienia do rodu Zienewskich.

[Simon Prosciutto]

Simon ukłonił się nisko.

Jakże wiele dobrych słów doszło moich uszu na temat rodu Zienewskich. Nie jestem jednak chyba godzien wstępować do tak znakomitej rodziny.

[Mikołaj Teodor Zienewski]

Ród Zienewskich jest otwarty na świeżą krew!

[Ludwik Dalkowski]

Witam Pana serdecznie i dołączę do pytania, skąd Pan przybył do Turetii?

[Jan Kartoliński]

Witam w Turetii

[Simon Prosciutto]

Ród Zienewskich jest otwarty na świeżą krew!

Zastanowię się nad propozycją hrabiego.

Witam Pana serdecznie i dołączę do pytania, skąd Pan przybył do Turetii?

Kiedyś byłem obywatelem Państwa Kościelnego Rotrii a dzisiaj poszukuję miejsca do osiedlenia się.

Witam w Turetii

Dziękuję za powitanie Wasza Królewska Mość, Królu Seniorze.

[Maurycy Folkwarewicz]

Witam pana w Turetii, w Rotrii służył pan pod tym samym nazwiskiem?

[Kazimierz Sakowicz]

Witam pana, mam nadzieję, że właśnie w Turetii odnajdzie Pan swoję miejsce

[Simon Prosciutto]

Prosciutto oddaje honory JKM Kazimierzowi.

Tak... chciałbym tu zamieszkać.

[Władysław Zarzecki]

Usłyszawszy pogłoski o miejscu pobytu Simona Prosciutto i jego deklarowanych zamiarach, Władysław Zarzecki udał się w pobliże Hotelu Ambasador, aby zamienić z nim kilka słów. Gdy rozmowa dobiegała już końca, Zarzecki wyjął z wierzchniej przegródki swej czarnej teczki broszurę OST i na odchodne wręczył ją interlokutorowi wraz z własną wizytówką zawierającą informacje potrzebne do kontaktu.

— Być może to Pana zainteresuje. Gdyby tak było, zapraszam do przyłączenia się.